Κι έρχεται εκείνη η πολυπόθητη ώρα που ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και κλείνω το φως έχοντας στο νου μου ότι θέλω ο ύπνος που έρχεται να κρατήσει αιώνες…
… Αλλά τελικά ο ύπνος δεν έρχεται!
Αντί γι’ αυτόν έρχονται δεκάδες σκέψεις που με κρατούν ξύπνια!
Γιατί μίλησες; Γιατί δε μίλησες; Τι ήταν αυτό που έγινε; Αύριο πώς θα προλάβεις; Τελικά πότε θα φύγεις; Μήπως δεν ήταν σωστό; Κι αν είναι κάτι σοβαρό; μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα κι άπειρα άλλα μπλα χωρίς τελειωμό!
Μη μου πεις! Το παθαίνεις κι εσύ;!
Το παθαίνουμε όλοι μας…
Το θέμα είναι 1) πόσο συχνά το παθαίνουμε και 2) πόσο εύκολα μπορούμε να κάνουμε όλες αυτές τις φωνές στο κεφάλι μας να το βουλώσουν για να καταφέρουμε να ξεκουραστούμε!
Το πόσο συχνά, έχει να κάνει με πολλά τα οποία δεν έχω σκοπό να αναπτύξω!
Σκοπεύω ν’ αναπτύξω το βασικό:
Έχει να κάνει με τον ξύπνιο!
Όσο πιο ανικανοποίητος είσαι, στη διάρκεια που είσαι ξύπνιος, τόσο πιο πολλές σκέψεις, που δε σου επιτρέπουν να κοιμηθείς, θα σε επισκέπτονται το βράδυ.
Όσο πιο πολλές ανασφάλειες έχεις για τις επιλογές σου, στη διάρκεια της μέρας, τόσο πιο πολλές ανησυχίες θα σου χτυπούν την πόρτα το βράδυ.
Όσο πιο πολύ απορρίπτεις τα σήματα κινδύνου, που σου στέλνει το κορμί σου, στη διάρκεια της ημέρας, τόσο πιο αδύναμο κι ανήσυχο θα σε βρει το βράδυ.
Κοινώς αν τα βράδια η γειτονιά του μυαλού σου έχει φασαρία είναι γιατί τη μέρα δεν τη φροντίζεις αρκετά!
Το να τη φροντίζεις βέβαια δε σημαίνει ότι θα έχεις 100% ήσυχα βράδια.
Το προσωπικό μου Life Story, κατά πλειοψηφία, έχει “ήσυχα” βραδιά.
Ίσως έτσι να είσαι κι εσύ!
Όλοι μας, όμως, ανεξαιρέτως, περνάμε βραδιά φασαρίας.
Ως ένα βαθμό, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά, καθώς μας δίνουν σημάδια ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε ή να βελτιώσουμε!
Κάπου εδώ όμως έρχεται το 2ο θέμα αυτού του άρθρου: τι κάνουμε για να το βουλώσουν;
Προσωπικά επιλέγω “κοντράρω” το μυαλό μου.
Αν σκέφτομαι κάτι αρνητικό αναγκάζω το μυαλό μου να φύγει από εκείνη τη σκέψη και να εστιάσει σε κάτι θετικό! Αληθινό παράδειγμα είναι τα βράδια που σκεφτόμουν τις πυρκαγιές στην Αθήνα… Ανάγκαζα τον εαυτό μου να εστιάζει στα μπάνια που έκανα στη θάλασσα ή τα ταξίδια που επρόκειτο να κάνω.
Αν σκέφτομαι κάτι που με ανησυχεί αναγκάζω το μυαλό μου να εστιάσει σε πράγματα για τα οποία νιώθω ασφάλεια! Αληθινό παράδειγμα είναι ότι κάποια βραδιά μ’ ανησυχούσε ο πόνος που είχα στον ώμο αλλά ανάγκαζα τον εαυτό μου να εστιάσει στο ότι έχω ώμο κι έχω την οικονομική, οικογενειακή και νοητική ικανότητα ν’ αντιμετωπίσω οποιοδήποτε θέμα!
Αν σκέφτομαι κάτι που με στενοχωρεί επιλέγω να εστιάζομαι σε κάτι που γεμίζει την καρδιά μου αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Αληθινό παράδειγμα είναι ότι κάποια βράδια έχω πέσει στο κρεβάτι πληγωμένη από έναν άντρα ή μία φίλη, τότε όμως ανάγκαζα το μυαλό μου να εστιάσει στην οικογένεια μου που είναι υγιής, ενωμένη κι αγαπημένη!
Κι απλά, γλυκά και χωρίς να το καταλάβω βυθίζομαι στον ύπνο!
Νομίζω ότι έπιασες το νόημα της βραδινής “πάλης”…
… το μυαλό είναι δικό μου! Κι όταν εγώ θέλω να κοιμηθώ, οφείλει να με υπακούσει!
Όσο πιο πολύ εξασκώ αυτόν το βραδινό έλεγχο πάνω σ’ αυτό κι όσες λιγότερες εκπτώσεις μου επιτρέπω να κάνω στη διάρκεια της ημέρας τόσο πιο ποιοτικό ύπνο απολαμβάνω.
Όταν σβήνουν τα φώτα δε φοβάμαι το μυαλό μου… Όταν σβήνουν τα φώτα είναι για να ξεκουράσω το μυαλό μου!
Αυτό ήταν ένα ακόμα Life Story! Ελπίζω να σου άρεσε… Αν ναι κάνε μου ένα like στο άρθρο. Όπως πάντα, θέλω να διαβάσω τις σκέψεις σου με ένα σχόλιο ακριβώς από κάτω και μην ξεχάσεις να κάνεις subscribe στο blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα! Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
