“Δώσε σε ένα κορίτσι τα σωστά παπούτσια, και θα κατακτήσει τον κόσμο!” είπε κάποτε η Marilyn Monroe και δυστυχώς, θα πρέπει να συμφωνήσω!
Το Life Story μου με τα τακούνια ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου…
Ο λόγος;
Έχω υπάρξει το κοριτσάκι που στα 5 του χαζεύει τα γοβάκια πάνω στα οποία τρέχει η Βουγιουκλάκη στην ταινία “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” και παίρνει τις γόβες της μαμάς, τις φοράει και παίζει τη δασκάλα ή την τραγουδίστρια!
Ναι! Δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ ότι ένας από τους λόγους που ήθελα να μεγαλώσω ήταν για να φορέσω τακούνια.
Κι έρχεται εκείνη η πολυπόθητη στιγμή που αγοράζω τις πρώτες μου γόβες! Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις πρώτες φορές που πάνω στα τακούνια νόμιζα ότι μεταμορφώνομαι στην ωραιότητερη και δυνατότερη γυναίκα του κόσμου (παρ’ ότι έφηβη ακόμα). Μ’ έναν μαγικό τρόπο για κάποια χρόνια φορούσα τακούνια επί ατελείωτες ώρες. Χόρευα, περπατούσα, έκανα τα πάντα και άντεχα. Φυσικά, όταν τις έβγαζα βογκούσα. Αλλά οι ώρες που τις φορούσα ήταν υπέροχες.
Μετά όμως, έρχεται μία περίοδος που τα τακούνια αρχίζουν να με εξαντλούν να με ταλαιπωρούν και να με πεθαίνουν. Κάθε λεπτό πάνω στα τακούνια φάνταζε αιώνας. Γυρνούσα στο σπίτι (όταν δούλευα μπαρ), κοιμόμουν, με ξυπνούσε ο πόνος στα πόδια και για ώρες δε μπορούσα να ξανακοιμηθώ!
Δυστυχώς, αυτή η περίοδος δε σταμάτησε ποτέ! Ίσα, ίσα επιδεινώθηκε μιας και στο πρόβλημα άρχισαν να συμμετέχουν τα γόνατα, που μετά από κάποιες ώρες στα τακούνια “έτριζαν”.
Και κάπου εκεί, το πήρα απόφαση! Τα τακούνια πρέπει να τα σέβεσαι για να σε σεβαστούν κι αυτά! Δε γίνεται να πιστεύεις ότι θα είσαι με τις ώρες όρθια πάνω σε αυτά, θα χορεύεις, θα περπατάς και θα είσαι κυριλέ. Θέλει προσοχή, ακόμα κι αν είναι καλά και ποιοτικά παπούτσια.
Αρνούμαι να σταματήσω να φοράω τακούνια, μιας κι όταν είμαι πάνω τους νιώθω οι πόντοι τους να προστίθενται στην αυτοπεποιήθησή μου! Η μαγεία δεν έχει σταματήσει ποτέ και η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω να σταματήσει κάποτε.
Ακόμα και οι γυναίκες που υιοθετούν το πιο σπορ στυλ, μπορώ να δω το “κάτι” που αλλάζει στη στάση του κορμιού τους και στην αύρα τους όταν ανεβαίνουν στα τακούνια.
Πρόκειται για μία άκρως κακή ανακάλυψη με άκρως δυνατά αποτελέσματα. Η γοητεία, ο ερωτισμός, η δυναμικότητα κι ο μαγνητισμός που εκπέμπει μία γυναίκα τόσο στο ανδρικό όσο και στο γυναικείο κοινό, πάνω σ’ ένα ζευγάρι στιλέτο γόβες δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα!
Πρόσφατα, με αφορμή την πρόσκλησή μου στο 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Μόδας της Λάρισας, επέλεξα να αναδείξω τις εμφανίσεις μου με 2 ζευγάρια από το κατάστημα Luigi.
Η πρώτη μου επιλογή ήταν ένα ζευγάρι κλασικές, μαύρες, σουεντ γόβες, με μία λεοπάρ τσαχπινιά στον πάτο (19.99€) και η άλλη μου επιλογή ήταν ένα ζευγάρι μποτάκια τύπου κάλτσα στην κορυφαία τάση του φετινού χειμώνα, το φίδι (35.99)!
Το πάτημα της γόβας ήταν εξαιρετικά σταθερό και μου είπαν όλοι τα καλύτερα σε σχέση με τη λεοπάρ τσαχπινιά. Όμως, θέλω να σου πω ότι μ’ εκδικήθηκε η γόβα γιατί τόλμησα να τη φορέσω με γυμνό πόδι και να περπατήσω πολύ. Οπότε κορίτσια μόνο με καλτσάκι ή καλσόν κι όχι για να διασχίσετε χιλιόμετρα!
Κάνε κλικ στη φωτογραφία για να βρεις τις γόβες!
Το μποτάκι έκανε πάταγο! Το λάτρεψαν όλοι και δεν υπάρχει γυναίκα που να το είδε και να μη με ρώτησε από πού το πήρα. Έχει το ιδανικό ύψος τακουνιού, είναι ευκολοσυνδίαστο (μην κολλάτε στο άνιμαλ – πάει σχεδόν με όλα) και έχω να σου πω ότι το φορούσα επί 6 ώρες και δεν κατάλαβα τίποτα.
Αυτή τη στιγμή και για τις επόμενες 2 ημέρες στα Luigi τρέχουν MID Season Sales με έως και 50%! Οπότε, για σένα που μένεις Θεσσαλονίκη, τρέξε να κάνεις τις αγορές σου (με μέσο όρο 30€ το ζευγάρι) και για σένα, που είσαι εκτός, κάνε τη παραγγελία από την ιστοσελίδα www.luigi.com.gr .
Buy now and thank me later κοριτσάρες μου!
Αυτό ήταν ένα ακόμα Life Story, πιο γυναικείο αυτή τη φορά. Εύχομαι να σου άρεσε η ιστορία μου και να βρεις το επόμενο σου ζευγάρι τακούνια, μέσα από τη σύστασή μου. Κάνε μου ένα Like λοιπόν, εφόσον σου άρεσε, και άσε μου τις σκέψεις σου με ένα σχόλιο κάτω από το άρθρο. Μην ξεχάσεις να κάνεις Subscribe στο Blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα μου άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
