Νομίζω πως θυμάμαι πότε ήρθε ο φούρνος μικροκυμάτων στο σπίτι μας… κατά έναν περίεργο τρόπο δε θυμάμαι καθόλου τι κάναμε πριν από αυτόν!
Νομίζω πως θυμάμαι πότε μπήκαν τα κινητά τηλέφωνα στη ζωή μας… ακόμα απορώ πώς ζούσαμε χωρίς αυτά.
Θυμάμαι σίγουρα την εποχή που επειδή χτυπούσε το σταθερό κοβόταν το ίντερνετ… πραγματικά δε διανοούμαι να συμβεί κάτι τέτοιο τώρα την ώρα που δουλεύω σήμερα.
Ναι! Ανήκω στη γενιά που έζησε την είσοδο όλων αυτών των ευκολιών στη ζωή μας. Όλες αυτές οι καινοτομίες που πραγματικά άλλαξαν τη ζωή μας και την απλοποίησαν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Θυμάμαι τότε που οι καινοτομίες εμφανίζοταν μία μία και είχαν ακόμη μεγαλύτερη αξία, όχι όπως σήμερα που εμφανίζονται πολλές μαζί.
Είμαι κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, βαθιά ευγνώμων για όλα αυτά και περισσότερο για τους ανθρώπους που αφιερώθηκαν στη δημιουργία όλων αυτών.
Είμαι όμως και τόσο, μα τόσο βαθιά προγραμματισμένη στην ευκολία… στο φούρνο μικροκυμάτων!
Σήμερα αν ο ποπός σου είναι μικρός βάζεις επιθέματα.
Αν έχεις μία απορία κάνεις αναζήτηση στο Google.
Αν θες να αγοράσεις κάτι, το παραγγέλνεις Online.
Αν θες να γνωρίσεις κάποιον, τον ψάχνεις στα Social Media.
Αν σε δυσκολεύει η σχέση σου χωρίζεις…
Σίγουρα υπάρχουν τα θετικά, όπως το ότι κάποιες σχέσεις καταπίεσης ή ακόμα και κακοποίησης, πλέον, είναι πιο απλό να φτάσουν στο διαζύγιο.
Σίγουρα όμως, είναι και πιο δύσκολο να φτάσουν στο “για πάντα”.
Μάθαμε μεγαλώνοντας ό,τι δε μας κάνει να το αλλάζουμε, οι άνθρωποι όμως δεν αλλάζουν… οπότε αποχωρούμε! Δε μας είπε κανείς ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, αλλάζουν όμως οι ισορροπίες.
Μεγαλώνοντας αυτό συμβαίνει ασυνείδητα κι εμείς καλούμαστε να προσαρμοστούμε συνειδητά!
Όταν όμως ο φούρνος μικροκυμάτων χαλάσει, μας είναι πιο εύκολο να παραγγείλουμε απ’έξω από το να ανάψουμε το φούρνο και να περιμένουμε να ζεσταθεί το φαγητό εκεί.
Μας είναι πιο εύκολο να πληρώσουμε για επιθέματα και να πονέσουμε για λίγο, από το να ξεπατωθούμε κυριολεκτικά στα καθίσματα και στη γυμναστική γενικότερα.
Έτσι ακριβώς μας είναι πιο εύκολο να βρούμε τον επόμενο, από το να αναθερμάνουμε την υπάρχουσα σχέση.
Η ειρωνία είναι ότι έχουμε την πίστη ότι θα βρούμε τον απόλυτο, ανιδιοτελή και ονειρεμένο έρωτα εν ριπή οφθαλμού. Δυστυχώς, δε θυμόμαστε ότι το νοστιμότερο φαγητό είναι αυτό που ψήνεται δύο ώρες στο φούρνο κι όχι αυτό που βρίσκουμε έτοιμο στο φαστφουντάδικο.
Τολμάμε να κάνουμε όνειρα τεράστια στους 6 μήνες και στα 3 χρόνια τα’ χουμε ήδη ξεχάσει. Ακόμα χειρότερα, ξεκινάμε με πάθος κι ενθουσιασμό και μετά τις πρώτες δυσκολίες πιστεύουμε ότι κάναμε λάθος επιλογή.
Δυστυχώς, αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις. Αφορά τα ΠΑΝΤΑ. Όπως κάνουμε το ένα πράγμα, έτσι τα κάνουμε όλα… Είμαστε ανόητοι αρκετά ώστε να στοχεύσουμε το φεγγάρι στα πρώτα βήματα και τόσο κακομαθημένοι ώστε στα πέμπτα βήματα να μη βλέπουμε καν τον ουρανό.
Πρόσεξέ με… δε σου λέω να μη στοχεύεις το φεγγάρι! Σου λέω ότι, εφόσον στοχεύεις το φεγγάρι, πώς περιμένεις να είναι εύκολο να φτάσεις εκεί; ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ!
Δε βγάζω την ουρά μου έξω. Έχω αποχωρήσει πολλές φορές αντί να παλέψω. Μοιράζομαι μαζί σου, όπως κάνω πάντα, τις σκέψεις μου.
Καμιά φορά σκέφτομαι την ιλλιγιώδη ταχύτητα με την οποία εξελισσόμαστε σαν ανθρώπινη κοινωνία και προβληματίζομαι για τις επόμενες γενιές. Απορώ αν θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε “θαύματα” σαν τον Παρθενώνα και τις Πυραμίδες, τώρα που κουραζόμαστε να παλέψουμε, τόσο εύκολα. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για μένα, να επιβιώσω σε σχέσεις με ανθρώπους που ψάχνουν το παραμύθι, χωρίς να σκέφτονται ότι τα παραμύθια τα έφτιαξαν οι ίδιοι οι άνθρωπο. Σκέφτομαι πώς θα δείξω στα παιδιά μου τη σκληρή δουλειά προς το όνειρο, τη στιγμή που ολόκληρος ο κόσμος τους δείχνει το αντίθετο.
Ύστερα όμως ησυχάζω…
Θυμάμαι ότι υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις κι ότι αυτές είναι που πρέπει να κοιτώ εγώ αλλά και να δείχνω στους αλλους.
Θυμάμαι ότι δεν είναι ο φούρνος μικροκυμάτων που φταίει, αλλά η έλλειψη παιδείας και τότε λέω “ευχαριστώ Θεέ μου”, που είναι στο χέρι μου να έχω παιδεία και να προσφέρω παιδεία.
Είναι ωραίος ο φούρνος μικροκυμάτων, το ίντερνετ, το αεροπλάνο και το κινητό, αρκεί να αποτελούν ένα ακόμα εργαλείο κι όχι μοναδική επιλογή.
Σήμερα λοιπόν, επιλέγω να παλέψω για όσα έχουν αξία και να μην τα παρατήσω όσο εύκολα έκανα παλιότερα. Ακόμα καλύτερα, επιλέγω να θυμάμαι την αξία τους, τη στιγμή που φαντάζουν χειρότερα από ποτέ. Τη στιγμή που θέλω να παραγγείλω, σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω μόνη μου. Τη στιγμή που θέλω να τα παρατήσω σκέφτομαι γιατί ξεκίνησα. Τη στιγμή που θέλω να σε διώξω, θυμάμαι γιατί βρίσκεσαι εδώ.
Το ξέρω ότι σου είναι πιο εύκολο να δεις την ταινία… πίστεψέ με όμως το βιβλίο είναι ΠΑΝΤΑ καλύτερο!
Αυτό ήταν ένα ακόμα Life Story βαθιά προσωπικό και με ξεκάθαρο στόχο να προκαλέσει. Θετικές ή αρνητικές οι σκέψεις σου, θα χαρώ να τις μοιραστείς μαζί μου με ένα σχόλιο ακριβώς από κάτω. Μην ξεχάσεις να κάνεις Subscribe στο Blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα. Μέχρι την επόμεμη φορά…
Φιλιά, Νίκη
