“Ε Νικούλα πιο αργά, είπαμε δε φοράω το αθλητικό”.
Οπότε κι εγώ σταμάτησα, τον έπιασα από το μπράτσο και περπατήσαμε αργά αργά, με αρκετές στάσεις για να δώσουμε προσοχή στη συζήτηση (κι ίσως για να ξαποστάσουμε) ως το σπίτι.
Μια διαδρομή, που με φυσιολογικό περπάτημα την κάνεις σε 10 λεπτά – το πολύ, εμείς την κάναμε σε 25! Ήταν η επιστροφή, βλέπεις κι ήμασταν κουρασμένοι… και ήταν τέλεια!
Γιατί να βιαστώ; Γιατί να σώσω χρόνο; Γιατί να προλάβω;
Αφού όσο βιάζομαι, όσο σώζω χρόνο κι όσο προλαβαίνω… ουσιαστικά χάνω!
Χάνω στιγμές, πιστεύοντας ότι κερδίζω άλλες.
Ξέρεις, ένα από τα πράγματα που μου’ μάθε η Ισπανία είναι ο πιο χαλαρός ρυθμός. Μπορεί στην αρχή να με εξόργιζε ο ρυθμός του ταμείου στο σουπερμάρκετ, μετά όμως έμαθα να το σέβομαι και τέλος τον αγάπησα.
Αφού συνειδητά κι υποσυνείδητα σε αγχώνει. Αφού σου τρώει χρόνο από το συνολικό χρόνο της ζωής σου, τι βιάζεσαι;
Ζυγός παιδί μου!
Λατρεύω τους γρήγορους κι αποτελεσματικούς ανθρώπους. Για την ακρίβεια θέλω ΜΟΝΟ τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον μου. Από την άλλη, αυτοί που με διδάσκουν κι εκτιμώ περισσότερο, είναι αυτοί που σέβονται τον προσωπικό τους ρυθμό πιο πολύ από τον ρυθμό της κοινωνίας.
Τα πάντα μου κάνουν τη ζωή γρήγορη σήμερα. Η πληροφορία είναι γρήγορη, η διασκέδαση, ο καφές, το σεξ… Όλα!
Παρ’ ότι είμαι από τους ανθρώπους που συχνά ταξιδεύουν και πατάνε στοπ στην καθημερινότητα, καταλαβαίνω ότι όσο περνάνε τα χρόνια, χρειάζομαι πιο συχνά να πατήσω το στοπ. Γιατί πολύ απλά τρέχω πιο συχνά!
ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΧΩ;
Τρέχω για να προλάβω… να ζήσω, να δημιουργήσω, να παράξω. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω…
Χρειάζομαι συχνά διαλείμματα και στα διαλείμματα αργώ ν’ αποσυμπιέσω το κορμί και το μυαλό μου.
“Γιατί δε γράφεις, αφού σου αρέσει τόσο και είσαι τόσο καλή;” είπες… κι εγώ σου απάντησα μια βλακεία του τύπου “να τώρα με το σπίτι και τις αλλαγές στη δουλειά κι όλα τ’ άλλα που γράφω δε βρίσκω μυαλό… Όταν ηρεμήσω θα γράψω”
Κι όντως… Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, γυρνάω από μια τριήμερη παύση.
Ένας από τους λόγους που αγαπώ τα μακρινά ταξίδια είναι γιατί με αναγκάζουν να σταματήσω και να σκεφτώ. Ακόμα, δεν έχω πέσει στην παγίδα του να εργάζομαι στο λεωφορείο, στο τρένο και στο αεροπλάνο γιατί απολαμβάνω την ησυχία του μυαλό μου στα ταξίδια!
Γυρνώντας από την Ισπανία την πρώτη φορά είχα αποφασίσει ότι θ’ αντισταθώ στον ρυθμό της κοινωνίας μας, αλλά κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνονται ξανά τόσο αργοί! Απλά πλέον, αφού το συνειδητοποιήσω, γελάω και μετά χαλαρώνω.
Υπάρχουν φορές που η ταχύτητα είναι απολαυστική κι ίσως απαραίτητη. Είναι όμως άλλες τόσες φορές που είναι τόσο περιττή κι απλά από συνήθεια συνεχίζω να κάνω γρήγορα, συνδυάζω κινήσεις για πιο γρήγορα, να περπατάω και να μιλάω γρήγορα.
Δύσκολη η ισορροπία… Είμαι αισιόδοξη όμως, ότι όσο έχω αντίληψη του τι συμβαίνει θα εξασκώ το μυ του ελέγχου.
Κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ περισσότερο τη γιόγκα και το διαλογισμό. Άκου την αναπνοή σου… Εστίασε σε αυτήν και εκκένωσε το μυαλό σου για λίγο! Πόσες κρίσεις, νεύρα κι αρρώστιες μπορείς να κερδίσεις δε φαντάζεσαι… Χάρη σε κάτι τόσο απλό.
Πιο αργά…
Δεν πειράζει να πάω πιο αργά όταν όλοι πάνε πιο γρήγορα. Νιώθω επαναστάτρια και χαίρομαι (χαχαχα).
Αυτό ήταν ένα ακόμα άρθρο βαθιάς σκέψης κι ελπίζω να μη σε κούρασα αλλά να σε προβλημάτισα δημιουργικά! Αν σου άρεσε κάνε μου Like, άσε μου τις σκέψεις σου με ένα σχόλιο και μην ξεχάσεις να κάνεις Subscribe στο blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…Φιλιά, Νίκη
