Πάει καιρός από το τελευταίο άρθρο κι ακόμα περισσότερος από το τελευταίο Life Story.
Έλεγα ότι δεν υπάρχει λόγος να πάει στράφη ένα άρθρο λόγω καλοκαιριού.
Έλεγα ότι δεν έχω έμπνευση.
Έλεγα ότι δεν είμαι σε φάση ή βαριέμαι.
Έλεγα αηδίες!
Σίγουρα όλα αυτά ίσχυαν, αλλά ήταν όλα οι δικαιολογίες πίσω από το ένα και μοναδικό λόγο:
Ήταν τόσα πολλά αυτά που με προβλημάτιζαν που δεν τολμούσα να κοιτάξω μέσα, να υπολογίσω, να οργανώσω και τέλος να γράψω!
Γιατί για μένα το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Απλά πλέον, μοιράζομαι τη θεραπεία μου μαζί σας.
Όταν έχω πρόβλημα ή όταν αντιμετωπίζω κάποια κρίση σε μία σχέση (φιλική, ερωτική, επαγγελματική) γράφω τις σκέψεις σε χαρτί και διαβάζοντάς τες βγάζω το συναίσθημα από τη μέση και μπορώ να κρίνω την κατάσταση λογικά και δίκαια.
Ο λόγος που επιστρέφω είναι γιατί θεώρησα πολύ εγωκεντρικό να νομίζω ότι μόνο εγώ αποφεύγω να κοιτάξω μέσα μου.
Στόχος αυτού του blog είναι, μέσα από τα Life Story μου, να βρίσκεις τις δικές σου απαντήσεις και λύσεις, οπότε πόσο λίγο είναι από μεριάς μου ν’ αποφεύγω να σου δείξω ότι είμαι προβληματισμένη;
Τον Ιούλιο με πλήγωσε και με σύγχισε πολύ το γεγονός με τις πυρκαγιές στην Αθήνα, για βδομάδες το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο αχάριστοι είμαστε για τον παράδεισο που έχουμε στα χέρια μας και πόσο ελλειπής είναι η παιδεία αυτού του τόπου. Ξεκίνησα τόσες φορές να γράψω γι’ αυτό το θέμα, όμως ένιωθα ότι τα λόγια μου ήταν περιττά μπροστά στον πόνο τόσων ανθρώπων. Παράλληλα ένιωθα ότι τα λόγια μου γι’αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν τόσο υποκριτικά όταν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που χάνονται καθημερινά στη θάλασσα, δίπλα μας, κι απλά περνάνε από τους τίτλους των ειδήσεων. Με βασάνιζαν στον ύπνο μου αυτές οι σκέψεις… ένιωθα ότι δε θέλω να φέρω τα παιδιά μου σ’αυτήν την κοινωνία…
Τον Αύγουστο συνειδητοποίησα ότι η περίοδος χάριτος του καλοκαιριού περνάει και καθώς ο Σεπτέμβριος πλησιάζει είμαι ένα βήμα πιο κοντά στη λήξη του έτους και εγώ δεν έχω πετύχει ακόμα την πλειοψηφία των στόχων που έθεσα στην αρχή του. Αλλά, όπως και τον Ιούλιο, προσπαθούσα να πατάω mute σ’ αυτές τις σκέψεις και να με νοιάζει μόνο η διασκέδαση.
Το Σεπτέμβριο επικράτησε πανικός. Νέες δουλειές, νέες προτάσεις, νέο ταξίδι. Πού μυαλό; Παντού το μυαλό βασικά κι όχι εκεί που πρέπει! Εστίαση στα εξωτερικά και τα εσωτερικά muted. Ό,τι κάνει ένας μέσος όρος ανθρώπου που επιτρέπει στην καθημερινότητα να το σέρνει όπως αυτή θέλει… ό,τι περισσότερο μισώ… το έκανα εγώ! (το λες και στίχο τραγουδιού το τελευταίο. Μήπως να πάρω τη Ζουγανέλη;)
Τον Οκτώβριο έπρεπε να αντιμετωπίσω κάτι “τεράστιο” που ανέβαλα καιρό! Ξέρεις… ένα απ’ αυτά τα προσωπικά θέματα που αφήνεις να σιγοβράζουν και με τον καιρό μαθαίνεις ν’ ανέχεσαι το κάψιμο, ώσπου καταντάς να λυπάσαι τον εαυτό σου για το πόσο κότα είσαι που δε τ’αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο.
Finally Unmuted
Το αντιμετώπισα και, μαζί με τον πόνο και τη σύγχιση που μου προκάλεσε, μου έφερε μια τεράστια δύναμη, σιγουριά για μένα κι ευγνωμοσύνη για το μάθημά του!
Όλα αυτά όμως, τα βλέπω τώρα. Μέχρι πριν από μία εβδομάδα δεν ίσχυε τίποτα απ’ αυτά γιατί πολύ απλά δεν τολμούσα να κοιτάξω.
Είναι τόσο έυκολο να μην κοιτάς.
Είναι όμως, τόσο πιο γενναίο το να κοιτάξεις!
Ξέρεις… η παραίτηση κι η αδιαφορία είναι στοιχεία κατάθλιψης.
Γνωρίζεις ανθρώπους που έχουν παραιτηθεί ή απλά αδιαφορούν; Ανθρώπους που επαναλαμβάνουν την ίδια μέρα κάθε μέρα;
Εσύ;
Εσύ είσαι καθημερινά προ των πυλών και χτίζεις το μέλλον σου απολαμβάνοντας το παρόν σου;
Δε φοβάμαι να σου πω ότι είχα πάνω μου στοιχεία παραίτησης κι κατάθλιψης! Δε φοβάμαι γιατί αυτό με κάνει πιο δυνατή.
Δε γνωρίζω αν σε βοηθάω κάπως ή αν με χρειάζεσαι έστω και λίγο…
…γνωρίζω ότι σε χρειάζομαι εγώ!
Είσαι η θεραπεία μου! Τη στιγμή που σου γράφω βουτάω τόσο βαθιά σε μένα που δροσίζομαι και νιώθω ανανεωμένη.
Έτσι λοιπόν σήμερα, με αυτό το άρθρο μηδενίζω το κοντέρ και ξεκινάμε παρέα για νέα ταξίδια!
Θ’ ακούσω όλες σας τις ιδέες και θα ετοιμάσω άρθρα για σας! (μη με πιστεύεις – για μένα το κάνω)
Οπότε σήμερα, θα σ’ευχαριστήσω που είσαι εδώ! Σ’ευχαριστώ που με διαβάζεις και με θεραπεύεις. Ελπίζω έστω και λίγο να κάνω το ίδιο για σένα!
Αυτό ήταν ένα ακόμα Life Story. Πες μου τις σκέψεις σου αφήνοντας ένα σχόλιο ακριβώς από κάτω (είναι τόοοοοσο σημαντικά τα σχόλια σας), κάνε μου Like αν σου άρεσε και μην ξεχάσεις να κάνεις Subscribe στο Blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επομένα άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
