Το τραγούδησε ο Μιχάλης κι εμείς ταυτιστήκαμε κι όπου ο Χατζηγιάννης λέει “άλλο πόνο”, εμείς σκεφτόμαστε όποιο λόγο μας κάνει να μην έχουμε χρόνο.
‘Εχω να δηλώσω ότι μου πήρε 2 ολόκληρες εβδομάδες να γράψω άρθρο και κάθε φορά που ερχόταν η Δευτέρα, η Τρίτη, η Πέμπτη και το Σάββατο (κοινώς οι μέρες που επιλέγω να δημοσιεύω άρθρα) εγώ έλεγα: “Πόπο, δεν προλαβαίνω με τίποτα να γράψω άρθρο ΠΑΛΙ”.
Το τελευταίο 3ήμερο όμως, και καθώς αυξάνοταν οι τύψεις μου, πρώτον σχετικά με την απουσία μου και δεύτερον σχετικά με την έλλειψη πειθαρχίας μου, προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί μου συμβαίνει αυτό.
Εννοείται πως έχω αναλάβει αρκετές υποχρεώσεις αυτό το διάστημα κι εννοείται πώς θεωρητικά είμαι πιεσμένη. Είναι όμως αυτή μία δικαιολογία αρκετή, ώστε να με κρατήσει μακριά από κάτι που μου δίνει αυτό το άισθημα της ολοκλήρωσης;
Εννοείται πως είμαι “υποχρεωμένη” απέναντι σε άλλους ανθρώπους και πρέπει να είμαι τυπική. Είναι όμως αυτό μία δικαιολογία αρκετή για να με κρατήσει μακριά από την υποχρέωση που έχω απέναντι σε μένα;
Εννοείται ότι θέλω κάποτε να διασκεδάζω και να κοιμάμαι λίγο παραπάνω. Είναι όμως η διασκέδαση και ο ύπνος δικαιολογίες αρκετές για να μην αφιερώνω χρόνο στο “παιδί” μου (νταξει, ηρέμησε, το ξέρω ότι είναι υπερβολή – αλλά είναι σαν παιδί μου το blog).
Έτσι, αφού κατάφερα, μόνη μου, ν’ αμφισβητήσω όλες μου τις δικαιολογίες άρχισα να ξανασκέφτομαι… τότε γιατί δεν έχεις χρόνο;
Όντως δεν έχεις χρόνο;
Μήπως απλά αποφεύγεις να ζοριστείς ακόμα περισσότερο, ώστε να πετύχεις να έχεις χρόνο για όλα;
Εσύ;
Γιατί δεν έχεις χρόνο να μαγειρέψεις, να δεις τους φίλους σου, να κάνεις σεξ, να πας ταξίδι, να δεις την ταινία που ήθελες, να φλερτάρεις, να ανεβάσεις φωτογραφία, να…
Και βασικά πώς γίνεται αυτά για τα οποία δεν έχεις χρόνο να είναι αυτά που σε κάνουν χαρούμενο;
Πιστεύεις ότι κάτι τύποι που βγάζουν κάποια ζίλιονς, κάνουν ζωάρα και γυρνάνε τον κόσμο είναι επειδή έχουν χρόνο ή επειδή δεν έχουν χρόνο;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι η προτεραιότητα και το κλειδί η διαχείρηση!
Χανόμαστε στο δρόμο και δίνουμε προτεραιότητα στις υποχρεώσεις, στα αφεντικά και στους συνεργάτες, χάνοντας τις πραγματικές προτεραιότητες που μας ολοκληρώνουν.
ΠΡΕΠΕΙ να δίνω προτεραιότητα σε μένα γιατί αλλιώς αρρωσταίνω και “ασχημαίνω” με αποτέλεσμα όλα να μου πηγαίνουν πίσω.
ΠΡΕΠΕΙ να δίνω προτεραιότητα στην οικογένειά μου γιατί χωρίς αυτούς δεν είμαι εγώ.
ΠΡΕΠΕΙ να δίνω προτεραιότητα στο αγόρι μου γιατί η καρδιά μου είναι ζωντανή μαζί του. (δεν πιστεύω στην ανιδιοτελή αγάπη – θα τα πούμε όμως σε άλλο άρθρο αυτά)
ΠΡΕΠΕΙ να δίνω προτεραιότητα στα δημιουργήματά μου (πες τα επιχειρήσεις, πες τα παιδιά, πες τα όπως σε βολεύει) γιατί μου θυμίζουν ποιά πραγματικά είμαι.
ΠΡΕΠΕΙ να δίνω προτεραιότητα στους φίλους μου γιατί βρίσκονται εθελοντικά στη ζωή μου.
Αυτά όμως είναι τα δικά μου πρέπει… εσύ είμαι σίγουρη ότι γνωρίζεις τα δικά σου, απλά αποφεύγεις να τα κοιτάξεις γιατί θα σου προκαλέσει αναταραχή στην ρουτίνα σου!
Η σειρά με την οποία τα τοποθέτησα ίσως να είναι τυχαία. Ίσως κι όχι!
Η σειρά όμως που τα τοποθετούμε γενικά – η διαχείρηση κοινώς – ορίζει το ποιοί είμαστε και αποτελεί το κλειδί της ευτυχίας μας!
Δεν αυτομαστιγώνομαι που χάνω τη σειρά και βρίσκομαι σε κατάσταση “δεν έχω χρόνο”. Είμαι άνθρωπος και είναι φυσικό να μου συμβαίνει. Αντιθέτως, νιώθω ευγνομωσύνη που υπάρχουν καμπανάκια μέσα μου και με επαναφέρουν σε τάξη!
Η “φράση δεν έχω χρόνο” θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ. Αυτό που τη συμπληρώνει όμως, θα είναι το σημαντικό. Θέλω να πω έχει διαφορά το “δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο (όπου πόνος = υποχρέωση)” από το “δεν έχω χρόνο, για άλλο ταξίδι (όπου ταξίδι = οξυγόνο).
Το Life Story μου σχετικά με το χρόνο ήταν, είναι και θα είναι πάντα ενδιαφέρον μιας και ο ίδιος ο χρόνος είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια. Μόλις σου μοιράστηκα, ένα μικρό κομμάτι από την πρόσφατη καθημερινότητά μου… Ελπίζω να με νιώθεις, έστω και λίγο! Αν αυτό το άρθρο σου άρεσε κάνε μου Like, μπορείς να μου πεις τι σκέφτεσαι, να με κρίνεις ελεύθερα ή και να με ρωτήσεις ό,τι θες με ένα σχόλιο ακριβώς από κάτω και φυσικά μην ξεχάσεις να κάνεις Subscribe στο Blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
