Το Life Story μου με το αλκόολ πρέπει να ξεκινάει γύρω στα 16…
…από τότε έχει αλλάξει πολλές μορφές κι ακόμα (δυστυχώς) δεν έχει καταλήξει σε μία συγκεκριμένη κατάσταση.
Κάπου στα 16 μου, λοιπόν, άρχισα να ανακαλύπτω ότι είναι πολύ κουλ να πίνεις. Παρ’ ότι, από ελάχιστες δοκιμές που είχα κάνει από τους γονείς μου (ξέρεις λίγο κρασάκι ή ελάχιστη μπύρα στα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, έτσι για το καλό), είχα καταλήξει στο ότι δε μου αρέσει η γεύση, όταν βρέθηκα σε μεγάλη παρέα το να είμαι κι εγώ τυπάκι υπερίσχυσε της γεύσης.
Έτσι η πρώτη δυνατή μου ανάμνηση σχετικά με το αλκόολ είναι σ’ ένα πάρτυ γενεθλίων, ενός συμμαθητή, που μαζί με την κολλητή ξεκινήσαμε να πίνουμε μέχρι τελικά να μη μπορούμε να σταθούμε. Εν τέλη, κατέληξα εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι μου, με τη μανούλα στο προσκεφάλι, να με ταϊζει γιαούρτι και το ταβάνι να κουνάει σα βάρκα με 8 μποφόρ. Κακό!
Πρώτη πράνοια λοιπόν: αντί η λογική κι ο οργανισμός μου ν’ακυρώσουν αυτή τη συνηθεία (εξαιτίας της αρνητικής εμπειρίας), όπως ορίζουν οι αρχές της ανθρώπινης ψυχολογίας, με ώθησαν να γίνω ακόμα “καλύτερη”. Βλέπεις ο προγραμματισμός μου ήταν αν κάτι δεν το κάνω πετυχημένα, να προσπαθώ ξανά κι ας είχα αρνητική εμπειρία.
Η επιλογή, τελικά, ήταν η εξής: θα μάθω να πίνω, για να μην καταλήξω ξανά έτσι!
Στα 17 μου ξεκινάω να δουλεύω σε καφετέρια, για το καλοκαίρι. Βλέπεις, το να έχω δικό μου χαρτζιλίκι και να κάνω παρέα με μεγαλύτερους ήταν πάαααρα πολύ κουλ. Μάντεψε! Εκείνο το καλακαίρι ανακάλυψα πώς πίνετε το ουίσκι.
Οι πανελλήνιες έρχονται κι εγώ όταν πιέζομαι (μη φανταστείς κάθε μέρα – μία φορά το μήνα) τα τσούζω στο σπίτι μου για να χαλαρώσω. Τέλειο σύστημα, ε;
Με το που τελειώσουν οι πανελλήνιες, μπω στη σχολή μου, πιάσω μόνιμη δουλειά σε μπαρ και πάω τις πρώτες μου διακοπές, είναι επίσημο! Πίνω αρκετά, αλλά την παλεύω καλύτερα από τις φίλες μου… άρα το’ χουμε!
Από το 2009 έως το 2012 έχω αλλάξει σταθερό ποτό 2-3 φορές. Ο λόγος; Πρακτικός – έγινα μια φορά χάλια με ουίσκι, το κόψα. Ξεκίνησα τη βότκα. Χάλια μια φορά και με τη βότκα, ας το γυρίσουμε στην τεκίλα. Χάλια ένα πρωινό κι από τεκίλα, δεν ξαναπίνω τεκίλα, θ’ αρχίσω να πίνω τζιν. Έλα όμως που στο τζιν, πλέον, είχα αγγίξει νέα επίπεδα αντοχής. Χρειαζόμουν 8 ποτά (κοινώς 1 μπουκάλι) για να πω, στοπ!
Η περίοδος της τεκίλας (χαχαχα)
Το καταλάβαινα σ’εκείνη τη φάση ότι δε γίνεται να συνεχίζω έτσι (για σένα, που έχεις διαβάσει τ’ άρθρα “Τα πάχη μου τα κάλη μου”, σε πληροφορώ ότι το αλκόολ ήταν κυρίαρχος λόγος), όμως όταν δουλεύεις στη νύχτα, είναι δύσκολο να μην πίνεις.
Ενώ, λοιπόν, ετοιμάζομαι να φύγω εράσμους και δουλεύω σε τρελούς ρυθμούς για να μαζέψω χρήματα, αρχίζω ν’αντιλαμβάνομαι πόσο μ’ εμποδίζει ν’ αποδώσω το αλκόολ (που καταναλώνω τις ώρες που δουελεύω), στη διάρκεια της επόμενης ημέρας. Προσπαθώ να το μειώσω και οι νύχτες στη δουλειά γίνονται ατελείωτες και κουραστικές.
Φεύγω όμως για την Ισπανία, έχοντας πετύχει να μειώσω τις ποσότητες που καταναλώνω. Ειρωνικό, έτσι; Εννοείται, ότι την πρώτη κι όλας εβδομάδα στη Γρανάδα, έχω εντοπίσει τις τελειότερες παρέες και μ’ έχουν μυήσει στο είδος διασκέδασης τους… το οποίο είναι ακόμα πιο έντονο από το ελληνικό! Στην Ισπανία έμαθα να πίνω αυτά που μου είχαν ξεφύγει στην Ελλάδα, το ρούμι και το κρασί.
‘Εχω αναφέρει ξανά ότι το ’13 ήταν η χρονιά που ξεκίνησαν οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου. Με τον ίδιο τρόπο που ελάττωσα το τσιγάρο, ώσπου τελικά το έκοψα, μείωσα και το αλκοόλ. Αυτή τη φορά, όμως, με διάρκεια. Ποιός ήταν ο τρόπος;
Άλλαξα το περιβάλλον μου κι άλλαξαν η συνήθειές μου! Η πλάκα είναι ότι αν τολμούσε κάποιος στο παρελθόν να ισχυριστεί ότι οι συνήθειές μου είναι επηρεασμένες από το περιβάλλον μου, θα άκουγε εξάψαλμο. Εγώ;! Η ανεξάρτητη και δυναμική, να επηρεάζομαι;
Ε ναι, λοιπόν! Το παραδέχομαι ότι αν δεν είχα επιλέξει να αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε ανθρώπους που προάγουν τις καλές συνήθειες και την προσωπική ανάπτυξη, αν δεν είχα αφιερωθεί επαγγελματικά σε κάτι που μ’ενθουσιάζε περισσότερο από τη νυχτερινή διασκέδασή μου, κι αν δεν είχα ταξιδέψει τόσο, οι συνήθειες μου θα ήταν ακόμα οι ίδιες.
Φτάνουμε αισίως στο σήμερα, όπου έχω μειώσει δραματικά το αλκόολ, όπως και τις εξόδους μου (αυτό δεν ήταν απαραίτητο προφανώς – αλλά ήταν φυσικό αποτέλεσμα της επιλογής μου να ξυπνάω νωρίς). Στο σήμερα όμως, με προβληματίζουν τα εξής:
Αφού μια στο τόσο που θα βγω και θα πιω 2 ποτηράκια κρασί, την άλλη μέρα δε θα αισθάνομαι καλά, γιατί συνεχίζω να το κάνω;
Γιατί έχουμε την πεποίηθηση ότι δε μπορούμε να περάσουμε μια βραδιά με άπειρη διασκέδαση, αν δε συνοδεύεται με μία ουσιαστική ποσότητα αλκόολ.
Γιατί, ενώ εξαιτίας του αλκόολ προκαλούνται άπειρα ατυχήματα, είναι ακόμα κουλ το να πίνουμε;
Γιατί, ενώ 1 στους 4 θανάτους από τροχαία ατυχήματα αφορούν το αλκοόλ, είναι παράνομα τα ναρκωτικά και το αλκοόλ παραμένει νόμιμο;
Γιατί κοροϊδεύουμε τους Άγγλους που γίνονται χάλια στα νησιά μας και τους υπόλοιπους της κεντρικής Ευρώπης που, μετά τη δουλειά, ξεχύνονται στα μπαρ μέχρι να εξαντληθούν και να πάνε για ύπνο, τη στιγμή που κι εμείς όταν πάμε στις χώρες τους ακολουθούμε τους ρυθμούς τους;
Γιατί, όταν έκανα μία “έρευνα” στο IG σχετικά με το τι θα πρέπει να κάνω, αφού με χαλάει το αλκοόλ, το 55% ψήφισε να πιω κι άλλο;
Πολλές οι σκέψεις κι ακόμα περισσότερα τα θέματα προς συζήτηση, γι’αυτό, αυτό το άρθρο δε θα ολοκληρωθεί σήμερα. Θα επιστρέψω για να λύσουμε το θέμα του αλκοόλ μία από τις επόμενες εβδομάδες…
…προς το παρόν, όπως κατάλαβες, γι’ άλλη μια φορά σου έδωσα κομμάτι της ψυχής και της ιστορίας μου, χωρίς καμία ντροπή. Ο λόγος είναι ότι είμαι σίγουρη ότι το συγκεκριμένο θέμα σ’έχει προβληματίσει κι εσένα. Άσε μου λοιπόν τις σκέψεις σου, αν θες μοιράσου κι εσύ τις εμπειρίες σου, με ένα σχόλιο ακριβώς από κάτω. Μην ξεχάσεις να κάνεις subscribe στο blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
