Έχω πολύ καιρό που μοιράζομαι μαζί σου σκέψεις μου, όμως τελευταία δε μοιράζομαι σε βάθος κάποιο προσωπικό μου Life Story.
Αφορμή για το σημερινό άρθρο υπήρξαν 2 γεγόνοτα των τελευταίων ημερών. Το ένα περιλάμβανε ένα θάνατο και το άλλο έναν επικείμενο αποχαιρετισμό…
…παρ’ότι τώρα σου φαίνεται ότι πρόκειται να διαβάσεις ένα στενάχωρο άρθρο, σου υπόσχομαι ότι “δεν είναι αυτό που νομίζεις” (χιχιχι)! Πρόκειται όμως ξεκάθαρα για Life Story.
Πήγα προνήπια κάπου έξω από την Περαία, νήπια στην Α.Τούμπα, πρώτη δημοτικού στη Μυτιλήνη, δευτέρα στην Έδεσσα, τρίτη στην Α. Τούμπα, έκτη στην Περαία, 1η γυμνασίου στην Περαία, αλλά σε άλλο γυνάσιο απ’αυτό που άνηκε το δημοτικό που ήμουν στην Περαία κι εκεί έληξε το “δράμα”.
Εννοείται πως πριν την 1η γυμνασίου δε μπόρεσα να κάνω πραγματικές φιλίες.
Εννοείται πως στο δημοτικό το να “μη με παίζουν” ήταν συνηθισμένο. Από τη συμμαθήτρια στη δευτέρα δημοτικού που με ένα “δε σε παίζουμε” ήταν σα να σε αποκεφαλίζει, μέχρι την κλίκα στην πέμπτη δημοτικού που για να μπορέσεις να γίνεις μέλος έπρεπε να έχεις κάποια αξιόλογη “ερωτική” ιστορία με μεγαλύτερο αγόρι να αφηγηθείς.
Κάπου εκεί όμως που πίστεψα ότι πια έχουμε εγκατασταθεί σε ένα μέρος και δε θα κουνηθούμε για ένα μεγάλο διάστημα (παρ’ότι το μέρος το μισούσα) προέκυψε ένα μικροκαυγαδάκι μ’ ένα κοριτσάκι που κάναμε παρέα στη γειτονιά κι όταν γύρισα σπίτι άκουσα από τη μαμά μου να λέει “Ε! τι να κάνουμε! Οι φιλίες δεν είναι μόνιμες, ούτε υποχρεωτικές. Άμα δεν είναι για σένα αυτό το κοριτσάκι, θα κάνεις καινούριες φίλες.”
Το πόσο θύμωσα δε λέγεται. Μου γκρέμισε τον κόσμο, που επειδή ήταν ήδη γκρεμισμένος, πάλευα να χτίσω. Πραγματικά θυμάμαι σαν παιδί να παρατηρώ τις “κολλητές” και να παρακαλάω να έχω κι εγώ κάτι τέτοιο μια μέρα!
Είχα όμως την ευλογία στο γυμνάσιο να κάνω κάποιες όμορφες φιλίες από τις οποίες έμαθα πολλά πράγματα και με άτομα που ακόμα και σήμερα αγαπώ πολύ.
Μπήκα λοιπόν στο πανεπιστήμιο με τον προγραμματισμό ότι μπορεί να κάνω κάποιες από τις καλύτερες φιλίες της ζωής μου μέσα στο πανεπιστήμιο. Εγώ όμως είχα ήδη πετύχει να έχω μια σταθερά στη ζωή μου, δε γινόταν να τις αφήσω για να κάνω καινούριες… νόμιζα! Είχα το άγχος μην τις προδώσω ή μην τις απογοητεύσω. Φοβόμουν μη φύγουν κι αυτές.
Οι προτεραιότητες όμως ήταν διαφορετικές κι αφού πληγώθηκα αρκετά αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι χρειάζεται, έστω για λίγο, ν’ αφήσω πίσω μου αυτές τις φιλίες.
Έτσι άνοιξε χώρος για καινούριες. Δύο από τις φιλίες που με στιγμάτισαν πραγματικά έγιναν μέσα από το πανεπιστήμιο! Δέθηκα πραγματικά πολύ και δημιούργησα μοναδικές στιγμές μαζί τους. Ανακάλυψα πράγματα για μένα και για τον κόσμο χάρη σε αυτές τις 2 φιλίες.
Εκεί περίπου ήταν που ο Θεός μάλλον αποφάσισε να με αποζημειώσει για τις φιλίες που στερήθηκα σαν παιδάκι και μου πρόσφερε με μεγάλη γενναιοδωρία πολλές νέες φιλίες, πιο αυθεντικές και πιο ουσιαστικές!
Σήμερα στα 26 μου έχω ζήσει πολλούς “αποχωρισμούς”, έχω επιλέξει πολλές φορές να αφήσω τη συχνή επαφή με κάποιους φίλους και κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει να με αφήσουν αυτοί πίσω. Επίσης σήμερα ξέρω ότι μπορεί να προκύψει μία νέα πραγματική φιλία ανα πάσα στιγμή. Δεν έχω όμως κτητικές απαιτήσεις γιατί ανακάλυψα ότι είναι καθαρά εγωιστικές κι αργά ή γρήγορα σε απογοητεύουν!
Έχω κλαψει πολύ όταν πληγώθηκα από ανθρώπους που θεωρούσα φίλους μου, από στιγμές που χρειαζόταν λόγο γεωγραφικών συνθηκών να απομακρυνθώ από άλλους. Έχω δει να μπαίνουν δυναμικά και γρήγορα νέοι άνθρωποι στη ζωή μου κι άλλοι με αργά και σταθερά βήματα να κερδίζουν το χρόνο και την προσοχή μου. Έχω επιλέξει να κλείσω την πόρτα σε κάποιους κι έχω αποδεχτεί το ότι σιγά σιγά κλείνει η πόρτα σε κάποιους άλλους.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν καθημερινά…
Πλέον δεν πονάω και δεν παραπονιέμαι! Ίσως, απλά μεγάλωσα! Ίσως πλεόν μπορώ μέσα από την αληθινή αγάπη να διώξω όλα αυτά τα εγωιστικά κίνητρα τα οποία μας κάνουν να κλαίμε, να γκρινιάζουμε και ίσως να δημιουργούμε μελαγχολία όταν ένας φίλος αλλάζει πόλη ή ζωή.
Χαίρομαι αν κάνεις μία νέα αρχή! Δε βλέπω το λόγο να σε αποχαιρετήσω. Αφού θα σε ξαναδώ… δε θα είναι σήμερα, δε θα είναι αύριο, μπορεί να είναι σε 1 χρόνο, μπορεί σε 3 χρόνια, όμως αν κάποτε σε αγάπησα θα σε ξαναδώ. Κι αν όχι δεν πειράζει! Είναι αστείο να δεχόμαστε τον αποχωρισμό σε μία εποχή που η τεχνολογία μας φέρνει πιο κοντά από ποτέ!
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν ευτυχώς…
Πώς μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς εξέλιξη; Πώς μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς αυταπάρνηση; Χαίρομαι που προχωράς και προχωρώ γιατί σημαίνει πως είμαστε και οι 2 υγιείς και δραστήριοι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν εκτός από έναν…
Όσο ρομαντικό κι αν σου ακουστεί, πιστεύω ότι ο καλύτερος σου φίλος είναι ο σύντροφος σου! Αυτός που θα μείνει δίπλα σου μέχρι το τέλος. Αυτός που θα δημιουργήσει την εξέλιξη μαζί σου και δε θα χρειαστεί να σε αφήσει πίσω γι’αυτήν. Κι αν έρθει η στιγμή που θα φύγει… γιατί το επέλεξε, τότε δεν ήταν ο σύντροφός σου, αλλά ένας καλός φίλος! Κι αν έρθει η στιγμή που θα φύγει… γιατί δεν το επέλεξε, τότε ανήκει στην κατηγορία που θα τον ξαναδείς… κάποια στίγμη.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν εκτός από μένα!
Δεν είναι μοναχική δήλωση. Είναι ώριμη και συνειδητοποιημένη! Εγώ είμαι εδώ. Κι όσο εγώ είμαι εδώ τότε τόσο θα επαναλαμβάνεται η ιστορία και το “πάνε έλα”!
Σήμερα λοιπόν, συνεχίζω ν’απογοητεύομαι και να ενθουσιάζομαι από τους ανθρώπους μου, ξέρω όμως ότι αυτό είναι το παιχνίδι και είμαι χαρούμενη γι’αυτό! Μπορεί ένα παιδάκι να χρειάζεται σταθερό περιβάλλον και σταθερές επαφές, ένας ενήλικας όμως χρειάζεται συνεχή εξέλιξη κι ανάπτυξη. Είναι τέλειο λοιπόν, που υπάρχει κίνηση!
Οι άνθρωποι έρχοναι και φέυγουν… τους ευχαριστώ!!!
Σήμερα λοιπόν, βούτηξα πολύ βαθιά μέσα σε μένα και μοιράστηκα μαζί σου ένα από τα κομμάτια που μ’εχουν προβληματίσει περισσότερο μεγαλώνοντας. Χάρη σε σένα όμως, τα συμπεράσματά μου είναι θετικά κι αισιόδοξα! Ελπίζω ν’ απόλαυσες κι αυτό το άρθρο. Αν ναι, κάνε μου Like κι άσε μου τις σκέψεις σου, αν θες και τις δικές σου ιστορίες, με ένα σχόλιο κάτω ακριβώς από το άρθρο. Μην ξεχάσεις να κάνεις subscribe στο blog για να μη χάσεις κάποιο από τα επόμενα άρθρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά, Νίκη
